Sandra van Zaal
Baston Wonen Zevenaar | Directeur-bestuurder
(On)vermoede kanten en Pipi Langkous
Dat ik het menselijk contact het meest zou missen had ik wel kunnen voorspellen als je mij had gevraagd hoe ik het zou vinden als ik 2 maanden thuis zou werken. Ik merk dat ook. Ik vind mijn beeldbel- en telefonische afspraken misschien wel meer doelgericht en effectiever in concreet opzicht, maar mis de waarde van het non verbale en het persoonlijke. Ik mis het opvangen van de dynamiek en het daar zelf onderdeel van zijn. Ik probeer inmiddels meer ruimte te maken voor een grapje, een persoonlijke vraag of verhaal, maar het blijft een slap aftreksel van mijn collega’s en netwerkpartners ontmoeten. Bij die laatste voel ik bovendien een nog grotere drempel om ze zomaar zonder werkaanleiding te bellen. Al heb ik me wel voorgenomen dat toch te gaan doen.
Maar ik ervaar ook onverwachtse gevoelens en zie dingen die ik niet had verwacht. De eerste: ik geniet van de eenvoud van mijn leven. Meer op de vierkante meter zijn zoveel mooie dingen te ontdekken en beleven. In het gezin met elkaar, koffie drinken in de tuin of iets maken van de bloemetjes die ik daar vind. Het bijna voortdurend thuis zijn maakt dat ik weer meer waardering heb voor de kleine dingen en daar niet aan voorbij sjees. En ook dat ik ruimte in mijn hoofd heb om na te denken hoe ik dat vast kan houden.
Een tweede verrassing is het snelle aanpassingsvermogen dat we (bijna) allemaal blijken te hebben. In plaats van een project van een half jaar om voor te bereiden dat we thuis gaan werken, deden we dat in een paar dagen. En dat lukte en lukt nog steeds en best goed ook. Ik hoop dat we daarvan groeien als organisatie maar ook ieder individueel in ons zelfvertrouwen in onze veranderkracht. Als dit lukt dan lukt er toch veel meer! Dus aanvullend op Pipi Langkous zou ik voor de toekomst zeggen: Ik heb al weleens zoiets gedaan, dus ik denk dat ik iets anders ook wel kan. Als we toch eens meer zo zouden durven denken over arbeidsmobiliteit!